موضوع ۳۹۰: یقه خودمون رو بگیریم!

یک وقت‌هایی الله جرم و مجازات را در قرآن‌کریم بیان می‌کند، ولی در ذهن و تصور اکثریت ما این است که ما جز آن‌ها نیستیم، ولی واقعیت این است که چرا؟! ما جز آن‌ها هستیم. مثلا در سوره مبارکه حجرات آیه ۱۲ می‌فرماید: «يَا أَيُّهَا الَّذِينَ آمَنُوا اجْتَنِبُوا كَثِيرًا مِّنَ الظَّنِّ إِنَّ بَعْضَ الظَّنِّ إِثْمٌ وَلَا تَجَسَّسُوا وَلَا يَغْتَب بَّعْضُكُم بَعْضًا» ای کسانی که ایمان آوردید از بسیاری از ظن و گمان‌ها پرهیز کنید که بعضی از آن‌ها گناه است، تجسس دیگران نکنید، غیبت همدیگر نکنید، آیا مگر دوست دارید که گوشت برادر مرده خود را بخورید؟ پس غیبت نکنید. این‌ها را می‌خوانیم و فکر نمی‌کنیم که این آدم‌های مجرم با این گناه‌ها، ما همین آدم‌های گناهکار باشیم. در حالی که چرا؟! قبلا به افرادی سوء‌ظن داشتیم، یک وقت‌هایی ما در مورد کسی تجسس کردیم، یک وقت‌هایی از کسی غیبت کردیم، یک وقت‌هایی افکار منفی و افکار شهوت‌آلود در مورد دیگران در ذهن‌مان مرور کردیم. ولی جالب است که نمی پذیریم منظور این آیه ما هستیم. الان چیکار می‌کنیم؟ می‌آییم در تاریخ می‌گردیم که در زمان پیامبر صلی الله علیه و سلم چه آدم‌هایی اینجوری بوده‌اند؟ این آیه سبب نزولش چه بود؟ این آیه مربوط به همان شخص است که در زمان پیغمبر وجود داشت؟ در حالی‌که هیچ سبب نزولی وقتی‌که برای جامعه باشد مختص آن جامعه نمی‌شود و مختص آن فرد خاص نمی‌شود مگر این که واقعا خود خدا فرموده باشد که مخصوص آن فرد است وگرنه هیچ ربطی به تاریخ ندارد تا قیامت شامل می‌شود. ما در تاریخ می‌گردیم و آیه را منحصر به تاریخ می‌کنیم. یا چیکار می‌کنیم؟ یا اینکه در جامعه امروز می‌گردیم چه افرادی اینگونه هستند؟ و به حالشان تاسف می‌خوریم که این‌ها چقدر آدم‌های بی‌وجدان و بی‌ایمانی هستند و با خشم و توأم با حقارت به آن‌ها نگاه می‌کنیم و خیلی زود صورت‌مان را برای اعتراض از آن‌ها می چرخانیم و دیگر نمی‌خواهیم اصلا به آن‌ها نگاه کنیم و آنها اصلا لیاقت نگاه‌های ما را ندارند. اینهایی که اینجور گناهکارند و خلاف آیه قرآن را انجام می‌دهند و اصلاً این فکر را نمی‌کنیم که منظور از آیه خود ما هستیم. این آیه با خود ما صحبت می‌کند تا ما خودمان دست از این کارها برداریم؛ اگر دست برنداشتیم ما نیز جزء همین گناهکارانی هستیم که آیه معرفی کرده است و ما مجازات می‌شویم. ما به دیگران نگاه می‌کنیم و این اخلاق خود یک نوع غرور است. ما بدی‌ها را به خودمان نسبت نمی‌دهیم و اقرار نمی‌کنیم اقرار مقدمه اصلاح است. متاسفانه این همیشه در درون ماست و همیشه در زندگی ما تکرار می‌شود به نسبت به همه گناهان ما اینگونه رفتار می‌کنیم و این فقط یک مثال بود. به این فکر نمی‌کنیم که آن گناه ممکن است در اشکال مختلف انجام شود درست است به نوعِ شکل یک و دو و سه ما نیستیم اما چهار و پنج چرا؟! به آن اشکال داریم همان کارها را انجام می دهیم، ولی به شکلی دیگر. برای انجام آن گناه چه افکار و هیجاناتی بر شخص غالب می‌شود که بعد از آن شخص آن گناهان را انجام می‌دهد و دقیقا همان افکار و هیجانات در ما نیز وجود دارد و همان افکار و هیجانات ما را به گناهانی به مثل همان گناهان می‌کشاند، ولی ما اصلاً به فکر آن نیستیم. حس حسادت و رقابت و شهوت خیلی وقت‌ها در ما بروز می‌کند و خیلی وقت‌ها از همان‌ها ما وارد یک سری گناهانی می‌شویم، ولی چون فکر نمی‌کنیم که ما هستیم. حواس‌مان به دیگران است، ولی حواس‌مان به خودمان نیست. حالا به جای اینکه یقه دیگران را بچسپیم از این موضوع درس بگیریم که یقه خودمان را بگیریم؛ به جای اینکه مواظب دیگران باشیم مواظب خودمان باشیم. حالا بیاییم گناهانی که در این آیه ۷۷ بیان شده، این گناهان را شرح دهیم و ببینیم که صداقتا وجدانا در آن وجود دارد که ببینیم آیا ما شامل هستیم یا نیستیم؟ لطفاً به مسائلی که در آیه بیان شده است خوب دقت کنیم.