موضوع ۱۹۷: آیا‌ حساب‌ کارهایمان را داریم؟!

«يَوْمَ تَجِدُ كُلُّ نَفْسٍ مَا عَمِلَتْ مِنْ خَيْرٍ مُحْضَرًا» همه مردم آن‌جا کارهایشان جلوی رویشان حاضر می‌شود. چطور؟ ربطی به ما ندارد! حداقلش در پوشه عملکردمان. دیگر آن‌جا خیلی پیشرفته‌تر از سطح تفکر ماست که چطوری اعمالمان را جمع و جور می‌کنند و جلویمان حاضر می‌کنند.

به ما نشان می‌دهد آن‌جا هم خدای عزوجل می‌فرماید من باب تعجب از کارهایی که جمع و جور شده و مردم وقتی مشاهده می‌کنند می‌گویند «مَالِ هَذَا الْكِتَابِ لَا يُغَادِرُ صَغِيرَةً وَلَا كَبِيرَةً إِلَّا أَحْصَاهَا» (کهف/۴۹) این چه کتابی‌ست؟ نه کوچکی و نه بزرگی هیچ چیز را ول نکرده همه را آورده.

آن کسانی که با تعجب می‌پرسند، دانشمندانی هستند که سیستم پیشرفته و کامپیوتر و ابرکامپیوتر را دیدند و سروکار داشتند. آن‌ها تعجب می‌کنند که چه ثبتی و چه سیستمی تمام اعمال ما را این‌جا جمع و جور کرده؟ ملائکه خدا و نحوه جمع‌آوری اطلاعات و کارها و عملکرد ما واقعا شگفت انگیز است، ولی این‌ها کارهایی است که به ما مربوط نمی‌شود و الله توسط ملائکه این‌ها را برایمان انجام می‌دهد.

چیزی که به ما مربوط است این که مواظب کارهایمان باشیم، کارهای خوب و بدمان همه را بالاخره می‌آورند.

«مَا عَمِلَتْ مِنْ خَيْرٍ» شامل هر خیری می‌شود، ریز و درشت حتی یک لبخند! «وَمَا عَمِلَتْ مِنْ سُوءٍ» هر نوع عمل بدی شامل می‌شود ولو یک پوزخند! حالا به نظر شما در یک روز صبح که از خواب بیدار می‌شویم، تا شب چند عمل از ما صادر می‌شود؟ کارهای خوب و بدمان؟

صبح بیدار می‌شویم بعد یکی دعای بیدار شدن از خواب می‌خواند، یک عمل خیر شد، موقع ورود به سرویس بهداشتی با آداب شرعی وارد می‌شود، پای چپ را جلو می‌گذارد، عمل دوم خیر شد، دعایش را می‌خواند، این سه عمل، با پای راست بیرون می‌شود، این شد چهار عمل دعای خارج شدن می‌خواند “غفرانک” شد عمل بعدی، مسواک می‌زند، عمل خیر، وضو می‌گیرد، تک تک اعضای وضو که می‌شوید هر کدام‌شان یک عمل خیر، نماز می‌خواند، از نیت گرفته تا سلام، نماز دانه دانه، حرکت‌ها، خواندنی‌ها، هر کدام عمل خیر، در دو رکعت نماز بیش از پنجاه، بین پنجاه تا صد کار حسنه و خیر در یک نماز است. در نمازهای چهار رکعتی بیش از صد عمل خیر نهفته است، بین صد الی دویست عمل خیر.

گذشته از این‌ها، مکالمات تلفنی، مشارکت‌هایی که داریم در واتساپ، هر پیام مهر و احترام یک حسنه،

اگر توهین و تحقیر باشد، یک عمل سوء به حساب می‌آید. یک خانم فعالیتش در آشپز خانه، خلاقیتش در تربیت فرزند، اخلاق مرد در خانه، سرکار، همه و همه هر کدام یک عمل خیر است و یا یک عمل سوء.

خب یک زندانی یا یک مریضی که کنج خانه هست که نمی‌تواند فعالیت داشته باشد بیرون از خانه، مثلا ممکن است در یک روز هزار تا عمل از او صادر شود، هزار و پانصد، ولی آدم بزرگ و بالغ و سالم و آزاد در یک روز خدا می‌داند چه قدر عمل از ما صادر می‌شود. حداقل ما سه هزار تا را در نظر بگیریم که البته خیلی بیشتر از این است. سه هزار عمل از ما صادر می‌شود، در ماه می‌شود نود هزار، در یک سال یک میلیون و هشتاد هزار، در پنجاه سال می‌شود پنجاه و چهار میلیون عمل! این‌ها تعداد کمی نیست و در ازای کارهای خوب‌مان خوشحال می‌شویم، انرژی مثبت، حس خوشبختی و کارهای ناجور حالمان را می‌گیرد، آرزو می‌کنیم ای کاش این کارهای بد سندش به اسم‌مان نبود، از ما فاصله داشت، فاصله خیلی دور.

«أمَد» به معنای منتها و آخر یک چیز (به نقل از العین خلیل) و بَعِيد یعنی دور، یعنی آن اعمال زشت فرسخ‌ها و فرسنگ‌ها از ما فاصله داشت ای کاش! ولی می‌دانیم که این ای کاش و این آرزو هیچ وقت برآورده شدنی نیست و آثار حال گرفتگی در چهره شخص نمایان می‌شود که خدا می‌فرماید: «يَوْمَ تَبْيَضُّ وُجُوهٌ وَتَسْوَدُّ وُجُوهٌ» (آل‌عمران/١٠۶) روزی که چهره‌هایی سفید و درخشان و چهره‌هایی سیاه و تاریک است.

پس ما این‌ها را از امروز ببینیم قبل از این که دیر شود.