موضوع ۱۶۵: جواب «چرا همش من؟!»

«فکیف اذا جمعناهم لیومٍ لاریب فیه» کلمه‌ی «جمعناهم» جمعشان کنیم، یک توجهی روی این کلمه داشته باشیم، برای جمع شدن چه اتفاق‌هایی می‌افتد؟

ما الان هر کسی در یک شهر و روستایی زندگی می‌کنیم چقدر آدم به مثل ما در کشورهای مختلف در قاره‌های مختلف الان هستند و دارند زندگی می‌کنند، آن زمانی‌که قرآن داشت نازل می‌شد زمان پیغمبر صلی الله علیه و سلم، آدم‌های دیگری بودند، ما که نبودیم آن‌ها مردند، صحابه، بعد کسانی دیگر آمدند آن‌ها هم از دنیا رفتند.

و به همین شکل تا که ما به دنیا آمده‌ایم والان داریم این فایل صوتی را گوش می‌دهیم بعد ما هم صد در صد می‌میریم و باز کسانی دیگر می‌آیند خیلی آدم‌های جورواجور می‌آیند و می‌روند. آدم‌هایی هم هستند که چندین و چند صد و چند هزار سال از مردنشان می‌گذرد، اصلا کاملا پوسیده شدند، از خاطره‌ها فراموش شدند و رفتند، ولی یک روزی می‌آید که از نو زنده می‌شوند «جمعناهم» یعنی همه‌شان، تمام این آدم‌هایی که بودند از اول تا آخر دوباره جمع می‌شوند یک‌جا و یک تجمع بزرگی اتفاق می‌افتد قبلا توضیح دادیم جمعیت روز قیامت واقعا شگفت انگیز است آن‌جا همه یک‌جا جمع‌اند!! دیگر قاره و کشور و شهر و روستا وجود ندارد.

«يَوْمَ يَجْمَعُكُمْ لِيَوْمِ الْجَمْعِ ذَلِكَ يَوْمُ التَّغَابُنِ» (سوره تغابن/۹) در سوره ی تغابن می‌فرماید: «روزی که خدا شما را جمع می‌کند در روز گردآمدن! اون روز، روزِ ضرر و زیان است» 

هر کسی به حقش می‌رسد اصلا یکی از اسم‌های مهم روز قیامت “یوم الجمعِ”  روز جمع شدن و آن روز دقیقا جلو روی ما هست و صددرصد اتفاق می‌افتد، وقتی همه‌ی مردم یک‌جا جمع شدن چه اتفاقی می‌افتد؟ این معنا را خواهشاً کسی نگوید من بلدم آره همه بلدیم! ولی این‌ها معانی مهم دین‌اند که باید روی آن ایستاد، باید فکر کرد، تدبّر کرد..

تصور کرد، و اِلا بلد بودن و حفظ بودن چند تا جمله هیچی به درد ما نمی‌خورد، همین معانی مستقیماً در رفتار ما بازتاب دارد به بازتاب این‌ها توجه کنیم؛ مثلاً شخصی ناراحت‌مان می‌کند می‌توانیم بلایی سرش در بیاریم نگاه می‌توانیم بلایی در بیاریم، به قول خودمان می‌گوییم کاری می‌کنیم که مرغ‌های هوا برای تو گریه کنند، کاری سرت در می‌آورم که نفهمی از کجا خوردی، ولی وقتی که یاد جمع شدن در روز قیامت می‌افتیم آن موقع دیگر دست به خشونت نمی‌زنیم، تازه فکرمان هم درگیر نمی‌شود که چرا انتقام نگرفتم چون می‌دانیم به حقمان می‌رسیم عجله‌ای هم نداریم البته نه اینکه تلاش نکنیم..

شخص تلاشش را می‌کند اما از راه درستی که خدا به او اجازه داده و اگر نتوانست به حقش برسد می‌داند که خدا بهتر حقمان را از آن طرف می‌گیرد، یا می‌گوییم او را می‌بخشیم تا خدا در آن روزی که جمع‌مان می‌کند ما را ببخشد!

و همین حس راحتی به ما می‌دهد هزاران گناه جلوی پای آدم می‌آید که انجامش نمی‌دهد، ذهن و دلش نیز درگیر نمی‌شود، آرامشش به هم نمی‌خورد و هزاران کار خوب هم جلو او می‌آید که انجام می‌دهد باز هم فکر و دلش درگیر نمی‌شود که چرا همیشه من انجام می‌دهم؟ کارهای بد چرا من دست بکشم؟ کارهای خوب چرا من انجام بدم؟ جواب این چراها بلده مثلاً حالا یک مثال می‌زنیم چند تا خواهر یا چند تا برادر، یک پدر یا مادر پیری دارند که مریض است همه پدرشان را یا مادرشان را رها کردند، یک دختر یا یک پسر جورشان را می‌کشد، خودش را شکنجه هم نمی‌دهد که..

چرا همیشه من!

آن‌ها کارشان خیلی اشتباه است که وظیفه‌شان را رها کردند!! همین بی‌توجهی به پدر و مادر یا پدر بزرگ و مادر بزرگ دامن‌شان را می‌گیرد، ولی آن کسی که وظیفه‌اش را انجام می‌دهد، می‌داند چرا انجامش می‌دهد و همه‌ی اعمال ما زیر این معنای «جَمَعناهُم لِیومٍ لا رَیبَ فیه» بازتاب خوبی پیدا می‌کند.