موضوع ۱۵۹: خلأ روحی و عاطفی در نبود دین.

شما شنیدید که می‌گویند آن‌هایی که دم از نماز و دین می‌زنند بدترند؟ می‌خواهیم ببینیم این صحبت درست است یا نه؟ این جمله زیاد در جامعه تکرار می‌شود و در پایان هم یک برداشت عملی در پرتو همین آیه می‌خواهیم داشته باشیم،

ببینیم در قرآن‌کریم بحث قیامت خیلی پررنگ مطرح شده حدود هزار آیه در مورد قیامت و جهانِ بعد از مرگ صحبت کرده حالا کسی که قیامت را سبک حساب کند حال و روزش می‌شود

مثل همین‌هایی که در آیه‌ی قبل در موردشان صحبت کرد، دین‌داران ناقص و بی‌تقوا که پای حکم خدا نمی‌آیند خودمان این‌ها را یک گروه حساب کنیم و دو گروه دیگر را کسانی در نظر بگیریم که کتاب آسمانی و قیامت را از بیخ قبول ندارند یا فقط اسم آن را به ارث بردند این را نیز دو گروه به حساب بیاوریم.

گروه اول بعد از این که قرآن و قیامت را پشت سر گذاشتند دیگر وجدان و انسانیت ندارند، این‌ها دیگر هیچ چیزی وجود ندارد که جلو لذت‌شان را بگیرد به همین‌خاطر دست به هر فسادی می‌زنند حالا فساد مالی باشد، اخلاقی باشد..

اعتقادی باشد، و خیلی چیزهای دیگه می‌گویند دو روز دنیا کیفش را ببر! ما در مورد این گروه چندان صحبتی نداریم تنها صحبتی که می‌شود گفت این است که یا به خاطر خدا و قیامت دست از این فسادها بردارید یا به خاطر وجدان و انسانیت.

دسته‌ی بعدی کسانی‌که خدا و قیامت رو باور ندارند، ولی در خلوت‌گاه‌های خود متوجه می‌شوند که زندگی‌شان چندان هدف و معنایی ندارد بعد از مرگشان که دیگر هیچ. این‌ها دچار خلأ روحی می‌شوند، آن خلأ روحی و فقدانِ معنا گاه و بی‌گاه اذیت‌شان می‌کند و زیاد در زندگی‌شان حس غربت و دلتنگی و احساس خالی بودن دارند و حسِ ناخوشایندی است.

خداعزوجل می‌فرماید:

«وَمَنْ أعْرَضَ عَن ذِکْرِی فَإِنَّ لَهُ مَعِیشَه ضَنکاً» (طه/۱۲۴) کسی‌که از ذکر ما روی‌گردان شود زندگی سخت و پر‌اضطرابی را تجربه می‌کند، حالا آن‌ها می خواهند خلأ را با یک چیزی پر کنند خدا نیست البته خدا با معنایی که قرآن گفته‌ است! ممکن است هر کسی یک خدایی در ذهن خود تصور کند منظور ما آن نیست و اصلا پذیرفته شده نیست خدا همان چیزی که خود خدا گفته که من چه‌طور هستم؟ و کجا فرموده؟ فقط در قرآن‌کریم بیان فرموده.

به آن خدا معتقد نیستند، به قیامت هم معتقد نیستند، حالا جای آن با چه چیزی پر کنند، آدم است دیگر… بالاخره نمی‌شود که مثل بقیه‌ی موجودات زمینی بگردد و بخورد و تولیدمثل کند یا نکند و بعدش بمیرد و برود وتمام شود. این‌ها را دوست ندارد، انسان است و چیزی دیگر می‌خواهد، ارزش می‌خواهد، در زندگی‌اش دنبال یک معنا می‌گردد که به آن حس خوبی بدهد و از اندوه و انزوا و احساس خالی بودن دربیاورد به همین خاطر یک چیزی به نام انسانیت و وجدان یا کمک به هم‌نوع یا رضایتِ دیگران در آن پررنگ می‌شود، دیگر به خاطر وجدان و انسانیت فساد نمی‌کند و همین به زندگی‌اش معنا می‌دهد..

به خاطر وجدان و انسانیت به همسر و بچه‌ها و دوست و شریکش خیانت نمی‌کند، همین هم به زندگی‌اش ارزش می‌دهد و احساس ارزشمندی می‌کند و کمک به هم‌نوع و رضایت مشتری سبب می‌شود که تعهد کاری‌‌اش بالا برود و دست به تولید خوب و اختراع و اکتشاف و این‌ها بزند، نتیجه‌اش هم توسعه‌یافتگی می‌شود و همه‌ی این‌ها حس خوبی به او می‌دهد ناگفته نماند که وجدان و انسانیت هم گاه وقتی هم از انسان غایب می‌شوند یعنی یک وقتی آدم با وجدانش بسته بندی می‌کند یک کارهایی یا یک خلاف‌هایی انجام می‌دهد وجدانش را قانع می‌کند..

که اذیتش نکند تا آن لذت را ببرد و کم‌کم کنار می‌آید با هم دوست می‌شوند، با آن وجدان انسانیت و از درجه‌ی وجدان و درجه‌ی انسانیتش هی  کاهش پیدا می‌کند تا این که خیلی کارها برای او معمولی می‌شود پس این‌ها شدند گروه سوم.

گروه اول: دیندارانِ بی‌تقوا و بی‌وجدان

گروه دوم: بی‌دینان بی‌وجدان

گروه سوم: بی‌دینان باوجدان.