موضوع ۵۲: دل دادن به اللَّهُ لَا إِلَهَ إِلَّا هُوَ الْحَيُّ الْقَيُّومُ

قبل از توضیح آیه دوم اجازه دهید به یک نکته اشاره کنیم آیت الکرسی که عظیم‌ترین آیه قرآن است با «اللَّهُ لَا إِلَهَ إِلَّا هُوَ الْحَيُّ الْقَيُّومُ» (بقره/۲۵۵) شروع می‌شود سوره آل‌عمران هم بعد از «الم» دقیقا با «اللَّهُ لَا إِلَهَ إِلَّا هُوَ الْحَيُّ الْقَيُّومُ» شروع می‌شود و این عظمت سوره آل‌عمران را می‌رساند که رسول الله صلی الله علیه وسلم فرمود: سوره نورانی و درخشان زهراوین، اما سوره آل‌عمران که با «اللَّهُ لَا إِلَهَ إِلَّا هُوَ الْحَيُّ الْقَيُّومُ» شروع شده می خواد چه چیزی را به ما بگوید؟ لطفاً خوب دقت کنید مسئله فوق العاده مهم است! این آیه یک بزرگراه را برای ما مشخص می‌کند.

که الله گذاشته است بزرگراهی مطمئن و ایمن..

الله از ما می‌خواهد بیاییم وارد آن شویم و زندگی‌مان را بر اساس آن تنظیم کنیم و پیش رویم و فقط به همین راه دل بدهیم و کل فکر و حواس‌مان را روی این راهی که خدا فرموده بگذاریم، وقتی اینطور شد دیگر آشفته نمی‌شویم، دل‌مان قوی می‌شود، زندگی‌مان هدف‌دار می‌شود، شاد و با نشاط زندگی می‌کنیم چون می‌فهمیم از کجا آمده‌ایم، چه کاری داریم می‌کنیم، برای چه کسی داریم کار می‌کنیم، در آخر به کجا می‌خواهیم برسیم، همه چیز برایمان واضح می‌شود..

اما کافیست که معبود دو تا شود!

یا معبود «الْحَيُّ الْقَيُّومُ» نباشد، دیگر تمرکز آدم به هم می‌ریزد، دیگر مرکزیت فکر و قلب از بین می‌رود، کلا همه چیز خراب می‌شود، انگیزه پایین می‌آید و فکر و دل نمی‌توانند اعضای بدن را به سمت خوبی هدایت دهند مثلاً دو نفر را در نظر بگیرید نسبت به پدر و مادرشان نیکی می‌کنند.

هر دو نفر خوبی می‌کنند برای یکی از آن‌ها اساس این خوبی جمله‌ی «اللَّهُ لَا إِلَهَ إِلَّا هُوَ الْحَيُّ الْقَيُّومُ» است چون می‌داند الله نظاره‌گر اوست در همین دنیا و آخرت به او پاداش می‌دهد، اگر نافرمانی کند هم عقوبت می‌شود این شخص دل داده به این آیه (آیه دوم سوره‌ی آل عمران) و تمام فکر و تمرکز خود را بر روی همان بزرگراهی که الله معرفی کرده گذاشته است. حالا این شخص به نسبت پدر و مادرش وقتی خوبی می‌کند..

مهم نیست پدر و مادرش فقیر باشند یا پولدار

سالم باشند یا مریض، پدر و مادرش مهربان باشند یا نامهربان، فرقی نمی‌کند آن‌ها وظیفه خود را انجام می‌دهند یا نه، وظیفه‌شان خوبی و احسان است فقط اگر پدر یا مادر گفتند که نماز نخوان، بی‌دین شو، گوش نمی‌دهند و مابقی احترام و خوش رفتاری سرجای خود است، حتی خرجی هم باکمال میل به آن‌ها می‌دهند، اگر نیازی داشتند حواسشان به همه چیز است خصوصا موقع مریضی لاعلاج با جان و دل از پدر و مادرشان پرستاری می‌کنند، اما یکی دیگر که خوبی می‌کند به پدر و مادرش نه بر اساس «اللَّهُ لَا إِلَهَ إِلَّا هُوَ الْحَيُّ الْقَيُّومُ»؛ بلکه به خاطر چیزهای دیگر مثلا به خاطر این که او را بزرگ کرده‌اند و زحمت کشیده‌اند، بعد یکی به او می‌گوید تو خبر نداری در دوران بچگی پدر و مادرت فلان نامهربانی با تو کردند دیگر تمام شد، دیگر در حقشان خوبی نمی کند یا خوبی می‌کند تا ملک و املاکی از آن‌ها به او برسد، وقتی پدر و مادر آن املاک رو به اسمش می‌زنند، وقتی به اسمش خورد خوبی هم تمام می‌شود و پی مشغولیت زندگی خود می‌رود.

و دیگر حتی سلامی به پدر و مادرش نمی‌کند..

یا مثلاً پدر و مادرش مریض شد آن هم یک مریضی طولانی یا لاعلاج هفته‌ای یا ماهی هم سراغ حالشان را نمی‌گیرد این را که خدمت شما عرض می‌کنم در دنیا وجود دارد و فراوان در جامعه ما نیز یافت می‌شود. خوب می‌دانید من چه می‌گویم، اینها خروجی‌های رفتاری هستند بین کسی که به «اللَّهُ لَا إِلَهَ إِلَّا هُوَ الْحَيُّ الْقَيُّومُ» اعتقاد دارد و کسی که اعتقاد ندارد.