صفحه ۷۵

«وَإِذْ أَخَذَ اللَّهُ مِيثَاقَ الَّذِينَ أُوتُوا الْكِتَابَ لَتُبَيِّنُنَّهُ لِلنَّاسِ وَلَا تَكْتُمُونَهُ فَنَبَذُوهُ وَرَاءَ ظُهُورِهِمْ وَاشْتَرَوْا بِهِ ثَمَنًا قَلِيلًا ۖ فَبِئْسَ مَا يَشْتَرُون َ»(آل‌عمران/١٨٧)

و آن‌ هنگام که الله پیمان محکم گرفت از کسانی که کتاب به آن‌ها داده شده، که باید شما برای مردم واضح توضیح بدهید. این مسائل را برای مردم روشن کنید و آن را کتمان نکنید. اما آن‌ها این عهد و پیمان را پشت سر خود انداختن و به وسیلهٔ آن کالای اندکی را به دست آوردند. پس چه بد چیزهایی بدست آوردند.

خوب در ادامهٔ صفحهٔ قبل است که این اهل کتاب شما را اذیت می‌کنند و همین اهل کتاب  قبلا خداوند از آن‌ها عهد و پیمان گرفته که این کارها را نکنند. اگر حقیقت را برای مردم اعلام بکنند همه چیز به خیر و خوشی تمام می‌شود. این جنگ‌ها این مشاجرات تمام می‌شود. منتها؛ این پیمان الله را پشت سر گذاشتن و در نتیجه همین شد. این بازی را در دنیا راه انداختند. به ازای این که یک چیزهایی را بدست بیاورند. چون خیلی وقت‌ها در کتاب آسمانی چیزهایی نوشته شده که به نفع آن‌ها نیست. اگر نگویند، اگر مردم نفهمند به نفع دنیای آن‌ها می‌شود. یک سری امنیازات را از دست نمی‌دهند. آن‌ها آن مسائل را کتمان می‌کردند. و در نتیجه منافعی به دست آوردند. ولی پیمان خدا را فروختند.

«لَا تَحْسَبَنَّ الَّذِينَ يَفْرَحُونَ بِمَا أَتَوْا وَيُحِبُّونَ أَنْ يُحْمَدُوا بِمَا لَمْ يَفْعَلُوا فَلَا تَحْسَبَنَّهُمْ بِمَفَازَةٍ مِنَ الْعَذَابِ ۖ وَلَهُمْ عَذَابٌ أَلِيمٌ»(آل‌عمران/١٨٨)

تو گمان مکن، که کسانی که خوشحال هستند به آن‌چه که بدست آوردند. و همچنین آن کسانی که کارهایی را انجام ندادند ولی دوست دارند که مورد حمد و تعریف و ستایش قرار بگیرند. تو گمان مکن که این‌ها به نقطهٔ نجات از عذاب رسیدند. برای آن‌ها عذاب بسیار دردناکی است.

تو این طوری فکر مکن که کسانی که خوشحال هستند به آن‌چه که بدست آوردند. عهد خدا را فروختند خیلی چیزها بدست آوردند. و به خیلی دست‌آورد‌ها رسیدند. و به خاطر آن دست آورد‌ها الان خوشحال هستند. با کیف دارند زندگی می‌کنند. تو در مورد آن‌ها فکر نکن که (می‌آید که: چی؟) و همچنین آن کسانی که کارهایی را انجام ندادند. آن کار را انجام نداند، کار درست را ولی دوست دارند که مورد حمد و تعریف و ستایش قرار بگیرند، مردم از آن‌ها تعریف می‌کنند، تایید مردم پشت سر آن‌ها هست، ولی آن‌ها آن کاره نیستند، آن طور نیستند. آدم درستی نیستند، ولی دوست دارند که مردم آن‌ها را به عنوان آدم‌های خوب و درست بشناسند و بر سر زبان‌ مردم باشند. این دو دسته تو گمان مکن که این‌ها به نقطهٔ نجات از عذاب رسیدند. خوشحال هستند به دست‌آورد خود، دست‌آورد دارند ولی این دست‌آورد سبب نجات آن‌ها نمی‌شود. مردم از آن‌ها تعریف می‌کنند ولی تعریف مردم سبب نجات آن‌ها از عذاب نمی‌شود.« وَلَهُمْ عَذَابٌ أَلِيمٌ» و برای آن‌ها عذاب بسیار دردناکی است. سوزناک که آن‌ها را به درد می‌آورد.

«وَلِلَّهِ مُلْكُ السَّمَاوَاتِ وَالْأَرْضِ ۗ وَاللَّهُ عَلَىٰ كُلِّ شَيْءٍ قَدِيرٌ»(آل‌عمران/١٨٩)

و پادشاهی آسمان‌ها و زمین مال الله است. و الله بر هر چیری قادر است.

 یعنی قطعا همین اتفاق می‌افتد که الله دارد می‌گوید. کاری به دست آورد‌های آن‌ها و تعریف و ستایش مردم ندارد. آن‌ها کاره‌ای نیستند، نه کالای دنیا کاره‌ای هست، نه مردم کاره‌ای هستند. الله است که پادشاهی آسمان‌ها و زمین مال خودش است. « وَاللَّهُ عَلَىٰ كُلِّ شَيْءٍ قَدِيرٌ» و الله بر هر چیری قادر است. آن‌چه که گفت انجامش می‌دهد.

«إِنَّ فِي خَلْقِ السَّمَاوَاتِ وَالْأَرْضِ وَاخْتِلَافِ اللَّيْلِ وَالنَّهَارِ لَآيَاتٍ لِأُولِي الْأَلْبَابِ«(آل‌عمران/١٩٠)

بدون شک در آفرینش آسمان‌ها و زمین که چطور آفریده شدند؟ توجه به نحوهٔ آفرینش، پیچیدگی‌های آفرینش، زیبایی‌هایی آفرینش و در تفاوت شب و روز، اختلاف آن‌ها، پشت سر هم آمدن آن‌ها، کوتاه و بلند شدن آن‌ها، قطعا که در این‌ها نشانه‌هایی است برای کسانی که اهل توجه و اندیشه هستند.

«الَّذِينَ يَذْكُرُونَ اللَّهَ قِيَامًا وَقُعُودًا وَعَلَىٰ جُنُوبِهِمْ وَيَتَفَكَّرُونَ فِي خَلْقِ السَّمَاوَاتِ وَالْأَرْضِ رَبَّنَا مَا خَلَقْتَ هَٰذَا بَاطِلًا سُبْحَانَكَ فَقِنَا عَذَابَ النَّارِ»(آل‌عمران/١٩١)

آن کسانی که الله را دائما (در ذهن و قلب و زبان خود) ایستاده، نشسته، بر پهلو دراز کشیده یاد می‌کنند. (دائما در هر حالتی الله را یاد می‌کنند) و در آفرینش آسمان‌ها و زمین تفکر می‌کنند؛ پروردگارا تو این‌ها را بیهوده نیافریده‌ای، تو پاک و منزه هستی (از این‌که کار بیهوده‌ای را انجام بدهی. همهٔ این‌ها بر اساس توانمندی و حکمت تو است) پس خدایا ما را از عذاب آتش نجات بده.

«رَبَّنَا إِنَّكَ مَنْ تُدْخِلِ النَّارَ فَقَدْ أَخْزَيْتَهُ ۖ وَمَا لِلظَّالِمِينَ مِنْ أَنْصَارٍ»(آل‌عمران/١٩٢)

ای پروردگار ما‍! قطعا که تو هر کس داخل آتش بکنی بدون شک که خوار و رسوا و گرفتارش کردی و برای آدم‌های ظالم هیچ کس نیست که به داد آن‌ها برسد.(یاری گر آن‌ها باشد)

«رَبَّنَا إِنَّنَا سَمِعْنَا مُنَادِيًا يُنَادِي لِلْإِيمَانِ أَنْ آمِنُوا بِرَبِّكُمْ فَآمَنَّا ۚ رَبَّنَا فَاغْفِرْ لَنَا ذُنُوبَنَا وَكَفِّرْ عَنَّا سَيِّئَاتِنَا وَتَوَفَّنَا مَعَ الْأَبْرَارِ»(آل‌عمران/١٩٣)

ای پروردگار ما! همانا که ما شنیدیم ندا دهنده‌ای ندا می‌زند. ( دعوتگری به سوی ایمان دعوت می‌کند) که ایمان بیاورید به پروردگارتان، خدایا ما ایمان آوردیم. ای پروردگار ما پس گناهان ما را ببخش، خطاهای ما را جبران کن. (برای ما کفاره بکن) و ما را همراه با انسان‌های نیک سرشت بمیران. (ما را در زمرهٔ آن‌ها قرار بده)

«رَبَّنَا وَآتِنَا مَا وَعَدْتَنَا عَلَىٰ رُسُلِكَ وَلَا تُخْزِنَا يَوْمَ الْقِيَامَةِ ۗ إِنَّكَ لَا تُخْلِفُ الْمِيعَادَ»(آل‌عمران/١٩٤)

ای پروردگار ما! و به ما آنچه که بر پیغمبرانت وعده دادی عطا کن. (همان چیزهایی که به پیغمبران وعده دادی، خدایا به ما بده. ما را هم بی نصیب نکن. وعده دادی نصرت در دنیا، خوشبختی بعد از مرگ و در آخرت، خدایا همان وعده‌ها را نصیب ما هم بکن) و ما را در روز قیامت خوار و رسوا مکن. همانا تو خلاف وعده نخواهی کرد.